Die Ruard Ganzevoort, die fascineerde me mateloos. Echt, ik wou dat hij langer tijd gekregen had. Voor mijn gevoel zei hij immers dingen die eigenlijk te behartigenswaard zijn om met sneltreinvaart, haast slechts tussen neus en lippen door, opgemerkt te worden. Om er één ding uit te pikken: zo presteerde hij het, misschien moet ik eerder zeggen, durfde hij het aan, om zich publiekelijk af te vragen waar eventueel de plekjes aan te wijzen zijn waar zich iets van die Stem van dunne stilte aan de moderne mens kan aandienen. Ganzevoort zocht die plekjes nog ónder onze bewuste waarnemingen, dáár waar wij overgeleverd zijn aan alleen nog onze basisemoties die geraakt worden door iets enorm overweldigends dat van gene zijde bij ons binnenbreekt… denk aan de overweldigende ervaring van een geboorte, aan het sterven van iemand, aan ervaringen van verbijstering, verlangen, vertroosting, verrukking…
Geloofsoverdracht
Dit alles zegt mij dat je als predikant, pastor, vader, moeder, collega, opa, oma, kerk enz. helemaal nergens blijft als je niet juist bij déze basale emoties aansluiting probeert te zoeken, wil je überhaupt in deze tijd voor mensen God nog ter sprake brengen. Vraagt dit niet om een enorme ommezwaai van wat wij normaal met catechese/geloofsoverdracht bedoelen? Al ons van bovenaf droppen van geloofswaarheden, is het geen boter aan de galg gesmeerd?
Wat is daarop uw antwoord?
Hub Schumacher
