Paspoorten, doelpunten en contracten kunnen geldig of ongeldig zijn, maar liturgievieringen? Zeven vormfouten had priester Harry Huis in ’t Veld gemaakt in de Witte-Donderdagviering. Geen zes, geen acht, maar zeven. Wat zal Onze Lieve Heer daarvan vinden? Zal hij net zo ontdaan zijn als bisschop Eijk?
Met het rode pennetje door gebedsteksten, disciplinaire maatregelen na erediensten? Hoe denk je dan? Je denkt dan juridisch, als een rechter die een overeenkomst geldig of nietig kan verklaren en daartoe macht kan uitoefenen, desnoods met geweld. Maar kun je zo over het heilige denken? Lijkt de logica van de liturgie niet eerder op die van de kunsten dan op die van het recht? Die logica sluit oordelen niet uit. Een viering kan meer of minder geslaagd zijn, meer of minder waarachtig, ontroerend, diepzinnig, inspirerend of bevrijdend. Zoals ook een schilderij kan lukken, of mislukken, al dan niet diepgang kan hebben, nietszeggend of schokkend kan zijn.
Waar ging het ook alweer om?
Terwijl de kerk van aartsbisschop Eijk zich vastdraait in juridicisme broeit en gloeit er van alles aan de basis van de geloofsgemeenschap. Het aantal gemeenschappen dat kiest voor een vrije opstelling groeit. In opdracht van Mariënburg bracht ik zeven van die ekklesia-gemeenschappen in beeld *). Als er iets opvalt dan is het wel dat steeds meer gelovigen aan het dogmatisme en regelfetisjisme voorbij zijn. Ze gaan hun eigen gang en maken zich de do it yourself mentaliteit van dit moment eigen. Waar ging het ook al weer om, vragen zij zich af. Ging het niet om een blijde boodschap van hoop, over een leven dat sterker is dan de dood, over een ‘licht dat ons aanstoot in de morgen’? Ik ken Harry Huis in ’t Veld niet maar als het hem daarom gaat, zijn hem wat mij betreft heel wat liturgische vormfouten vergeven.
