Vertrouwen, in jezelf, in de mensen om je heen, in de overheid: soms is dat moeilijk, dan twijfel je aan alles en iedereen. Vertrouwen en het verliezen van vertrouwen kan vele oorzaken hebben. Dichtbij of veraf, wij leven in een samenleving waarin wij met elkaar optrekken. Als het vertrouwen weg is, dan gaan mensen raar doen, ze zoeken het bij een ander of een groep gelijkgestemden.
Ik kom hierop door de troonrede waarin gesproken werd over de participatiesamenleving. Hoe verzin je het: de participatiesamenleving. Wij nemen allemaal al deel aan de samenleving, oud, jong, gezond, gehandicapt, gekleurd of wit, werkend of als vrijwilliger. Zelfs als je ziek op bed ligt neem je deel aan deze samenleving, omdat er anderen met jou bezig zijn en jij misschien wel de reden bent van zinvol leven van die ander die voor jou zorgt.
Ieder voor zich, God voor ons allen
Het is een illusie dat iedereen voor zichzelf kan zorgen in inkomen en gezondheid. Door afstand te nemen van de verzorgingsstaat en de nadruk te leggen op zelf het initiatief nemen, de eigen broek ophouden, een terugtrekkende overheid, ieder voor zich en God voor ons allen, zijn er vele negatieve gevolgen voor individuen en hun gezinsleden: verlies van participeren in een open samenleving.
De participatiesamenleving is er een van verlies aan solidariteit, verworven rechten, zekerheid, inkomen en toekomst, omdat de sterksten zullen overleven. Het egoïsme zal zegevieren. Nog meer mensen aan de zijlijn, nog meer mensen op afstand van deelname aan de samenleving. De participatiesamenleving is een lelijk woord, met daarachter de gedachte: ieder voor zich en God voor ons allen.
Maar of de goede God daar nou zo blij mee is?
Deze tekst is door de redactie ingekort. De volledige column is te lezen op www.radiokik.nl .
