Fred Keesen (1925-2013) was van die mensen in je leven waar bij elke ontmoeting er iets gebeurt. Je leert iets, je wordt ergens mee geconfronteerd, het verlaat je gedachten niet..
Zo iemand was Fred, radicaal in alles, maar ook buitengewoon creatief en geestig. De spiritualiteit spatte er van af. Vele malen kruisten wij elkaars leven. Voor het eerst ontmoette ik hem bij een vakantiekamp van de Basis Beweging Nederland. Ik pikte iets op van zijn speelsheid m.b.t. liturgische vormgeving. Het was een kamp in Baflo vlak bij de zeerand, we gingen wadlopen en natuurlijk lazen we uit de bijbel waar Jezus over het water loopt, maar plots haalde hij een blokfluit tevoorschijn en begon te spelen te midden van zon, zee en zand. De tonen maakten op mij een onvergetelijke indruk. Hij had een talent om elke situatie op te tillen tot sacrament.
Ik koos voor het bedrijfspastoraat bij Hoogovens, hij voor een veel radicaler variant bij de Calamagroep, leninistisch-marxistisch onder leiding van Jan Caminada. Ik dacht , dat houdt hij daar nooit lang uit. Te strak en te ideologisch, maar zijn hele leven bleef hij enorm betrokken op de leefwijze en de cultuur van mensen in vooral arbeidssituaties, met name in het bisdom Rotterdam bij DISK.
Acht Mei Beweging
Het meest indringend heb ik hem ontmoet bij de totstandkoming van de Acht Mei Beweging. Fred was een echte opstarter. Hij durfde. Ik was in die tijd nog jong en keek de kunst van hem af. Waar anderen voor die eerste manifestatie opteerden voor Carré in Amsterdam voorzag hij een veel grotere opkomst. En hij kreeg enorm gelijk. 10.000 mensen hadden er nooit in gekund. Hij had een visioen van het Malieveld en de grote toenmalige circustent van Toni Boltini. Ik dacht nog, hoe moet je dat toch voor elkaar krijgen, maar hij flikte het. En ik leerde en die durf en het out of the box denken komt me nog steeds van pas. Als je zo in elkaar zit heb je altijd alternatieven achter de hand en wordt je in hiërarchische instituten altijd lastig gevonden. Zo ook Fred binnen het instituut R.K kerk. Een barricade priester zou je hem kunnen noemen. Maar altijd toch op de een of andere manier loyaal alsof die bizarre kerk toch een speelveld biedt dat voor hem , maar ook voor mij interessanter is dan het seculiere speelveld.
In de katholieke kerk is alles altijd aanwezig, je kunt je niets menselijks bedenken of het is er, macht, geld, perversiteit, zuiverheid, groot geloof en opofferingsgezindheid. Dat fascineert, maakt woedend, nederig, opstandig en als je er tegen kunt zeer creatief. Hij kon er op de een of andere manier tegen en bleef volhouden de institutie te bekritiseren. Hij trok daarmee de aandacht en wist ook waar de media in waren geïnteresseerd. Een zekere ijdelheid was hem niet vreemd, maar dat is beslist niet erg als je veel te vertellen hebt en veel ideeën die realiseerbaar zijn. Want hoe vaak ontbreekt het daar niet aan bij de beleidsmakers die abstract beleid formuleren, maar geen enkel idee hebben waar de sleutel hangt tot uitvoering.
Fred Keesen hoorde bij de voorhoede die wist hoe je in hard hout moest boren, steeds met een andere boorkop, want dat moet je kunnen als je kritisch katholiek bent.
Ik zal zijn onbekommerdheid, speelsheid eigenzinnigheid, maar vooral zijn strijdvaardigheid zeer missen.
Henk Baars, wrnd. voorzitter Mariënburg, vereniging van kritisch katholieken, en voormalig voorzitter van de Acht Mei Beweging
